Oprócz nawarstwiających się sygnałów głodu, o których pisałam wyżej, następuje zwarcie i pełna mobilizacja naszego organizmu do sięgnięcia po jedzenie. Uczestniczą w tym wspomniane na samym początku neuropeptydy, neuroprzekaźniki, hormony tkanki tłuszczowej i przewodu pokarmowego. 

Kiedy głód nie zostaje zaspokojony, wiąże się to ze stałą stymulacją podwzgórza i nadmierną produkcją neuropeptydu Y, który przede wszystkim zwiększa ochotę na węglowodany, ze względu na szybką i łatwo dostępną energię. 

Zlekceważone sygnały są komunikatem do dalszego pobudzania podwzgórza. Zostaje wydzielana galanina, która z kolei związana jest z przyjmowaniem produktów tłuszczowych. Im więcej galaniny się wydziela, tym zwiększa się spożycie tłuszczu, czego skutkiem w dłuższej perspektywie czasu może być wzrost masy ciała (tłuszcz = dużo kalorii). Na pewno nie raz zaobserwowałaś/-eś u siebie moment, kiedy akurat nie miałaś/-eś nic do jedzenia, bo np. nie przygotowałaś/-eś sobie posiłku do pracy, co skutkowało silną ochotą na słodkie, lub na inne łatwo dostępne, wysokoprzetworzone przekąski lub posiłki. A teraz postaraj się przełożyć to w skali długoterminowej – restrykcje żywieniowe, diety niskoenergetyczne, pomijanie posiłków, zbyt długie odstępy między posiłkami… Taki trochę żywieniowy paradoks „diet odchudzających” i motor napędzający trwanie w błędnym kole odchudzania. 

Nie można nie wspomnieć o tym, że stan głodu to także stres dla naszego organizmu, który poprzez aktywowanie osi przysadka – podwzgórze – nadnercza (HPA) wydziela kortyzol, który przyczynia się do wzrostu wspomnianego wcześniej neuropeptydu Y.

W tej sytuacji dochodzi do spadku poziomu leptyny (hormonu odpowiedzialnego za odczuwanie sytości), wzrostu greliny (hormonu odpowiedzialnego za odczuwanie głodu), oraz spadku serotoniny, która wiąże się z pogorszeniem nastroju.